Charakterystyka dzieci z wadą słuchu: cechy wychowania i rehabilitacji

2024 Autor: Priscilla Miln | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-18 07:41

Krótki opis dzieci z wadą słuchu pokazuje, że ich edukacja jest możliwa zarówno w szkole, jak iw placówkach specjalnych. Upośledzenie słuchu (wada wyjściowa) prowadzi do niedorozwoju mowy (wada wtórna) oraz do spowolnienia lub specyficznego kształtowania się innych funkcji związanych z tym zaburzeniem (percepcja wzrokowa, myślenie, zainteresowanie, pamięć), co opóźnia całościową formację psychiczną. W psychologii specjalnej ten rodzaj rozwoju psychologicznego nazywany jest niedoborem.

Psychologiczne i pedagogiczne cechy dzieci z wadami słuchu

Psychologiczny rozwój dzieci z patologiami słuchu przebiega według tych samych wzorców, które ujawniają się w rozwoju dzieci normalnie słyszących (L. S. Wygotski). Rozwój psychologiczny dzieci z patologią słuchu odbywa się w szczególnych warunkach ograniczania wpływów zewnętrznych i kontaktów z otaczającym ich światem. W rezultacie aktywność psychologiczna dziecka zostaje uproszczona, staną się interakcje z wpływami zewnętrznymimniej trudne i różne, międzyfunkcyjne interakcje, które się zmieniają.

Psychologiczno-pedagogiczna charakterystyka dzieci z wadami słuchu sugeruje, że dla dziecka z taką patologią kształty przedmiotów i przedmiotów często przedstawiane są w formie bezwładnych stereotypów: oto zielony melonik, niebieski nie już melonik, inny przedmiot. Głuche przedszkolaki, które opanowały informacje w trakcie nauki, często używają naturalnych gestów jako środka komunikacji, gdy mają trudności.

Dzieci z wadą słuchu mogą doświadczać zmian w tempie formacji psychicznej w porównaniu z dziećmi normalnie słyszącymi: zahamowanie rozwoju psychicznego po pewnym okresie po urodzeniu i/lub po ubytku słuchu i wymuszanie w dalszych okresach w odpowiednich warunkach nauczanie i edukacja.

Dla dziecka z wadą słuchu oligofrenia jest charakterystyczna dla funkcjonowania niektórych narządów zmysłów i warunkowego zachowania innych. Na przykład podatność skóry jest zachowana, jednak w przypadku braku treningu percepcja słuchowa nie rozwija się, a percepcja wzrokowa powstaje w szczególnych okolicznościach, kompensując słuch.

U maluchów dominują wizualne formy myślenia, a język pisany (zgodnie z metodyką nauczania te dzieci uczą się czytać w młodym wieku, przed ukończeniem 3 roku życia) dominuje w mowie ustnej. Patologia prowadzi do osobliwości kształtowania się przemysłu poznawczego i indywidualnego. Charakterystyka branży kognitywnej:

1. Analizator wzrokowy dziecka z uszkodzonym słuchem stanie się głównym narzędziem w zrozumieniu otoczeniaspokój i opanowanie informacji.
2. Kształtowanie się percepcji wzrokowej u dziecka z patologią słuchu ma kilka charakterystycznych cech: analityczny typ percepcji: zauważa elementy i szczegóły przedmiotów, zdjęcia zawierają więcej szczegółów i elementów.
3. Trudności w percepcji syntetycznej: trudność w rozpoznawaniu przerywanych, odwróconych obrazów, w postrzeganiu obrazów wyrażających relacje przestrzenne.
4. Przedszkolak z tą patologią jest w stanie zrozumieć mowę mówiącego w oparciu o rozumienie wizualne.

Rola percepcji wzrokowej

Percepcja wzrokowa odgrywa ogromną rolę w kompensowaniu patologii. Ogólną cechą dzieci z wadami słuchu i wzroku jest wolniejsze rozpoznawanie przedmiotów w porównaniu do ich słyszących rówieśników. W ten sposób głuchym i słyszącym dzieciom w wieku szkolnym pokazuje się rysunki znanych rzeczy przez krótkie okresy czasu (od 22 do 7 s). Pozwala to odkryć, ile czasu zajmuje dzieciom rozpoznawanie obiektów.

Głuche dzieci miały wolniejsze rozumienie i rozpoznawanie niż ich słyszący rówieśnicy. Potrzebują więcej czasu, aby odnotować właściwości informacyjne obiektu. Bardziej znaczące przeszkody pojawiają się, gdy istnieje potrzeba rozpoznania znajomych obiektów, kształtów geometrycznych, elementów autonomicznych (grup punktów i linii) w pozycji odwróconej o 180 stopni.

Zgodnie z teorią naukowców wynika to z mniej szczegółowej analizy i syntezy obiektów, z opóźnieniemkształtowanie się u głuchych dzieci arbitralności przebiegu percepcji. Podkreślanie i rozpoznawanie kształtów obiektów ułatwia opanowanie odpowiedniej notacji i wykorzystanie ich w praktyce.

Cechy myślenia

Rodzice i wychowawcy muszą znać krótki opis dzieci z wadą słuchu. W rozwoju myślenia eksperci zauważają, że właściwości pamięci werbalnej dziecka z wadą słuchu są bezpośrednio związane z wolnym tempem formowania mowy. Charakterystyka myślenia:

• dziecko niepełnosprawne dostrzega wyższość myślenia wizualno-figuratywnego nad słowno-logicznym;
• Stopień kształtowania się myślenia werbalno-logicznego zależy od kształtowania się mowy osoby niedosłyszącej.

Cechy charakterystyczne myślenia dziecka z tą patologią łączą się z zahamowanym opanowaniem mowy werbalnej. Wyraźniej wyraża się to w formowaniu myślenia werbalno-logicznego. Efektywne wizualnie i figuratywne myślenie uczniów niesłyszących i słabosłyszących ma również specyficzne cechy.

Uszkodzenie słuchu wpływa na powstawanie wszelkich operacji umysłowych, prowadzi do trudności w zastosowaniu wiedzy teoretycznej w praktyce. Badania wykazały, że głuchy nastolatek potrzebuje nieco więcej czasu na zrozumienie zdobytej wiedzy niż słyszący rówieśnik.

Sfera emocjonalna

Charakterystyczne cechy kształtowania się sfery emocjonalnej:

1. Słabosłyszący przedszkolak nie zawsze rozumie warunki, w jakich ten proces się odbywa, oraz emocjonalne przejawy otaczających go osób iz tego powodu nie może wczuć się w ich sytuację.
2. Przedszkolak z patologią słuchu rozróżnia przeciwne uczucia (płacz, śmiech, złość), ma trudności z zapamiętaniem ich imion.
3. Dziecko z wadą słuchu nie jest w stanie w pełni przyswajać doświadczeń społecznych za pomocą mowy.
4. Oligofrenia różnego rodzaju aktywności dzieci (przedmiot, zabawa, praca elementarna) ma negatywny wpływ na rozwój indywidualnych cech.

Relacje międzyludzkie

Opis nastolatków z uszkodzonym słuchem w relacjach interpersonalnych:

• dla niedosłyszącego nastolatka, starszego przewodnika i tłumacza w trakcie interakcji ze społeczeństwem „słyszących”;
• priorytetowa interakcja z seniorem i ograniczona z dziećmi grupy;
• prawdopodobnie wyraz wrogiego zachowania związanego z niezrozumieniem dzieci przez starszych i słyszących rówieśników;
• „życzliwa wrogość” to używanie przez dzieci z wadą słuchu środków niewerbalnych w celu przyciągnięcia zainteresowania rozmówcy.

Zgodnie z jednolitymi prawami formacji psychologicznej osobowość dziecka głuchego i słabosłyszącego kształtuje się w toku porozumiewania się z rówieśnikami i dorosłymi w procesie doskonalenia społecznegodoświadczenie.

Niewydolność słuchu lub całkowity ubytek słuchu prowadzi do trudności w komunikowaniu się z innymi, opóźnia proces przyswajania informacji, zubaża doświadczenia dzieci i nie może nie wpływać na ich rozwój osobowości.

Rehabilitacja dzieci z wadami słuchu

Rehabilitacja dzieci z wadami słuchu podzielona jest na kilka etapów

Diagnoza. Główną rolę na tym etapie odgrywają lekarze, którzy za pomocą specjalistycznego sprzętu stawiają diagnozę. Następujące czynniki mogą mieć wpływ na diagnozę

• dobre samopoczucie dziecka;
• zachowanie dziecka;
• zdrowie psychiczne dziecka;
• wiek dziecka.

Na tym etapie z pomocą przychodzą również głuchy nauczyciel i psycholog. Nauczyciel niesłyszący prowadzi swoje obserwacje i na podstawie ich wyników potwierdza lub koryguje diagnozę. Psycholog określa poziom rozwoju psychicznego i rozróżnia upośledzenie umysłowe oraz upośledzenie wzroku i słuchu.

Korekcja i rehabilitacja. Audiolog dobiera i dopasowuje aparat słuchowy do potrzeb dziecka. Regulacja aparatu słuchowego powinna odbywać się stale w wieku przedszkolnym i szkolnym dziecka. Urządzenie jest konfigurowane zgodnie z wiekiem i wskaźnikami psychologicznymi, a także zależy od możliwości rodziny.

Metody rehabilitacji

Wyróżnia się następujące metody rehabilitacji:

1. Medycyna. Leczenie i chirurgia (implantacja)urządzenie, które zamienia impulsy z zewnętrznego mikrofonu na sygnały zrozumiałe dla ośrodkowego układu nerwowego).
2. Techniczne. Protetyczne aparaty słuchowe.
3. Psychologiczne i pedagogiczne. Z pomocą audiologii i technik logopedycznych rozwija się słuch, mowa, myślenie i inne funkcje umysłowe.
4. Rehabilitacja społeczna obejmuje wybór miejsca nauki dla dziecka przez rodziców, a także zapewnienie przez państwo bezpłatnych aparatów słuchowych i implantów ślimakowych.
5. Motyw. Ten rodzaj rehabilitacji ma na celu rozwój cech fizycznych i zdolności motorycznych.
6. Werbotonalny. Korzystając z tej metody, dziecko jest zaangażowane z nauczycielem. Mówią do mikrofonu za pomocą filtrów, dźwięk jest nie tylko przenoszony przez uszy, ale także zamienia się w wibracje, co pozwala dziecku wyczuć mowę na dotyk. Metoda ta pozwala dziecku szybciej dostrzegać i rozumieć innych, a także poprawia rozwój jego mowy.

Dodatkowo psycholog przeprowadza wywiady z rodzicami dziecka. Mówi im, jak właściwie traktować i komunikować się z dzieckiem niedosłyszącym lub głuchym oraz jakie mają prawa.

Nauczanie dzieci z wadami słuchu

Człowiek rozwija się bezpośrednio w kontakcie ze środowiskiem. Taka interakcja występuje z niektórymi analizatorami, a mianowicie słuchowymi, skórnymi, wzrokowymi, smakowymi i innymi.

Analizator słuchu jest jednym z najważniejszych, dlatego bez względu na przyczyny częściowego lub całkowitego ubytku słuchu u dziecka, konsekwencje są głównietylko społecznościowe:

• ograniczenie komunikacji z rówieśnikami;
• izolacja;
• upośledzona pamięć, mowa;
• rozwój specjalnego myślenia itp.

Na podstawie kryteriów psychologicznych i medycznych dzieci z wadą słuchu dzielą się na:

1. Głuchy.
2. Niedosłyszący.
3. Późna głuchota.

Psychologiczna i pedagogiczna charakterystyka mowy dzieci z wadą słuchu powoduje, że lekarze z reguły kierują dzieci do kategorii niedosłyszących, którym obecność minimalnego słuchu pozwala na opanowanie podstaw komunikacji werbalnej, bez ingerencji specjalistów, czyli we własnym zakresie.

Dzieci z uszkodzonym słuchem nie tracą całkowicie słuchu, a organizm dziecka stara się ominąć tę wadę, aby zrekompensować taki brak. W ten sposób dziecko zasadniczo różni się od dzieci głuchych i słyszących. U takich dzieci ubytek słuchu jest podstawowym czynnikiem w rozwoju funkcji mowy.

Dla dzieci z wadą słuchu przewidziano specjalne placówki edukacyjne: przedszkola, w których są dwie grupy - dla dzieci niedosłyszących i niesłyszących.

Szkoły specjalne, zazwyczaj takie placówki są wyznaczone dla dzieci niedosłyszących i niesłyszących.

Nauczanie dzieci z uszkodzonym słuchem

Cechy uszkodzenia słuchu, a mianowicie jego częściowa obecność, samouczenie się podstaw komunikacji głosowej, a także przystosowanie do wady słuchu - nie tylko determinuje niuanse rozwoju, ale także jest drogą do kształcenia specjalnego.

Nauka opiera się nie tylko na zdobywaniu i przyswajaniu nowychwiedzy i umiejętności, ma również na celu przezwyciężenie zakłóceń w rozwoju społecznym takich dzieci. Opracowano więc specjalne metody nauczania, które opierają się nie tylko na rozwoju mowy, ale także rozwijają mechanizmy kompensacyjne. Takie techniki wymagają pewnych warunków, a mianowicie takich, które mogą rozwijać i powiększać już istniejący fundusz kompensacyjny dziecka.

Trening metodami specjalnymi ma na celu rozpoznanie luk w rozwoju mowy i ich wypełnienie. Dzięki niemu kształtuje się poprawna mowa, myślenie koncepcyjne i poprawia się pamięć. Szczególną uwagę przywiązuje się również do rozwoju słownictwa.

Cechy metodyki i jej specyfika wcale nie oznaczają, że proces uczenia się różni się od zwykłych szkół. Różni się tylko tym, że szczególną rolę odgrywa w nim określona technika nauczania języka - akumulacja słownictwa, korekta słownictwa oraz rozumienie fraz i fraz.

Również szkoły specjalne przywiązują dużą wagę do uczenia się polisensorycznego – umiejętności czytania słów na ustach, polegającej na słyszeniu. Pisanie i czytanie są również częścią edukacji specjalnej. Takie umiejętności pozwalają na wystarczające opanowanie języka i mowy, a także przyczyniają się do kształtowania osobowości i pokonywania barier psychologicznych.

Ważne miejsce zajmuje specjalna literatura, w której szczególne miejsce zajmuje ilustracje, które powinny jak najdokładniej przekazywać treść materiału.

Nauczanie głuchych dzieci

Edukacja dzieci niesłyszących prowadzona jest przy użyciu całego szeregu specjalnych technik. którego głównym zadaniem jest szkoleniemowa, prawidłowe rozumienie złożonych znaczeń i adaptacja w środowisku społecznym.

Główną metodą nauczania dzieci niesłyszących jest metoda dwujęzyczna, która w istocie opiera się na badaniu dwóch sposobów procesu uczenia się – opartego na języku migowym oraz języku w mowie pisemnej i ustnej. Takie podejście do nauki zaczęło być praktykowane już w latach 80. ubiegłego wieku.

Specyfika metodologii polega na tym, że nie ma preferencji między środkami procesu uczenia się. Wręcz przeciwnie, badanie języka migowego ma na celu przyspieszenie przekazu informacji, emocji, czyli eliminację barier komunikacyjnych.

Usunięcie barier komunikacyjnych między nauczycielem a nauczycielem przyczynia się do szybkiego przyswajania materiału, zdrady tła emocjonalnego, a także pozwala na nawiązanie relacji opartej na zaufaniu, co jest ważne w procesie edukacyjnym. Jednak ten sposób uczenia się nie jest panaceum, istnieje wiele nierozwiązanych problemów, na przykład optymalny stosunek nauki języków jest wciąż niejasny. Ponadto mowa pisana może mieć charakter narodowy, a język migowy międzynarodowy, co komplikuje proces edukacyjny.

Dziś, oprócz specjalnych metod, do nauki dzieci coraz częściej wykorzystuje się zdobycze nauki – różne wzmacniacze dźwięku i implanty. Coraz więcej metod jest udoskonalanych z wykorzystaniem nowoczesnych technologii. Wykorzystanie nowoczesnych technologii w procesie uczenia się to nie tylko sposób na optymalizację, ale także przezwyciężenie odchyleń w rozwoju.