Mądre dziecko: definicja pojęcia, kryteria, cechy edukacji

2024 Autor: Priscilla Miln | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-02-18 07:41

Czy dzieciak z łatwością paruje wypowiedzi dorosłych, dowcipnie odpowiada na komentarze, na bieżąco przyswaja nową wiedzę i umiejętności, czy potrafi szybko rozgryźć skomplikowane schematy lub łamigłówki? Ludzie wokół uśmiechają się i mówią: „Mądre dziecko, wyjdzie z tego”. Czy zaradność i błyskotliwość są wrodzone, czy możesz rozwinąć je u swojego dziecka?

Na skrzyżowaniu psychologii i pedagogiki

Każde dziecko, niezależnie od płci i miejsca urodzenia, przychodzi na ten świat z pewnymi zdolnościami - pewnymi skłonnościami psychologicznymi, które wpływają na to, jak będzie zdobywać nowe umiejętności i wiedzę w przyszłości.

Jego osobowość kształtuje środowisko, w którym zdobywa nowe doświadczenia. Obejmuje to nie tylko wiedzę, jak matematyka, języki czy prawa fizyczne, ale także ogólna zasada interakcji ze światem zewnętrznym – determinacja, odwaga, umiejętność produktywnego porozumiewania się.

Pojęcie „inteligentnego dziecka” jako takie jest nieobecne w psychologii lubpedagogia. Jest to w pewnym sensie zbiorcze określenie, które opisuje dzieci, które wyróżniają się szczególną pomysłowością, odwagą, zaradnością, sprytem i pomysłowością we wszystkich dziedzinach życia. To właśnie Dahl w swoim słowniku żywego języka wielkoruskiego nazwał „żywością umysłu”.

Edukacja pieluszkowa

Mądre dziecko - co to jest? Pierwszą i najważniejszą cechą takich dzieci jest brak lęku przed interakcją ze światem i innymi ludźmi. Dziś coraz bardziej rozpowszechniła się idea podstawowego zaufania do świata, która kształtuje się w dziecku w pierwszym roku życia i stanowi podstawę, na której buduje on swoje relacje z innymi.

Pojęcie podstawowego zaufania i podstawowe zasady jego powstawania zostały po raz pierwszy wprowadzone do psychologii rozwojowej przez naukowca, historyka i psychologa Erica Ericksona w książce „Dzieciństwo i społeczeństwo” w 1950 roku. Później rozpowszechniły się w pracach innych amerykańskich psychologów.

Zgodnie z tą teorią noworodek, który właśnie przyszedł na ten świat, oczekuje od niego absolutnej akceptacji i miłości, a zaspokojenie tej potrzeby realizuje tylko poprzez kontakt z matką.

Małe dziecko musi mieć pewność, że jego matka jest zawsze przy nim, zawsze go uspokajać i pomagać, wystarczy wołać o pomoc, stopniowo, dzień po dniu i miesiąc po miesiącu, buduje się zaufanie do matki, a później u innych bliskich osób. Z biegiem czasu człowiek zaprzyjaźnia się, zaczyna mu ufać, a następnie innym ludziom.

Komunikacja i zaufanie

Osoba z dobrze ukształtowanym podstawowym zaufaniem jest zawsze otwarta na kontakt, nie boi się wyrażać swoich myśli i bronić swojego punktu widzenia. Wielu uważa, że jest zbyt łatwowierny, ale nie jest to całkowicie poprawna teoria.

Oczywiście dwu-trzyletnie dziecko z reguły nie oczekuje brudnej sztuczki ani od otaczających go dorosłych, ani od dzieci. Ale krytyczna ocena ich działań pojawia się dopiero w odpowiedzi na interakcję, która jest nie do pomyślenia bez zaufania.

To też jest interesujące. Dziecko, które we wczesnym dzieciństwie nie otrzymywało od matki dostatecznego ciepła i akceptacji (np. dzieci wychowane w murach domu dziecka lub szpitala) szuka tego kontaktu i miłości u wszystkich, których spotyka, przez co znacznie częściej jest oszukiwane.

Zaufanie i czujność umysłowa

Więc jak są powiązane pojęcia „inteligentne dziecko” i „zaufanie do świata”? Oczywistym jest, że dziecko, które nie boi się zadawać pytań, wysuwać teorii i założeń, nie boi się wyglądać śmiesznie, rozwinie się szybciej niż jego powściągliwy i nieśmiały rówieśnik.

Prawie wszystkie dzieci są z natury dociekliwe i ciekawskie, badają wszystko, co się dzieje i zadają setki wygodnych i niewygodnych pytań dziennie, zestawiają ze sobą fakty i często próbują przyłapać dorosłych na nieścisłości lub przejęzyczeniu.

Środowisko jako czynnik kształtujący

Ale naturalne skłonności i ukształtowane zaufanie to tylko połowa warunków kształtowania sposobu myślenia i pomysłowości mądrego dziecka. Po drugie, nie mniej ważneczęść to środowisko, w którym dziecko dorasta.

Niestety nie wszystkie nowoczesne publiczne placówki oświatowe – żłobki, przedszkola i szkoły – mają na celu kształtowanie myślenia zdrowego, krytycznie myślącego człowieka. W większości, ze względu na dużą liczbę dzieci przypadających na osobę dorosłą, takie instytucje uśredniają i standaryzują indywidualności, pozbawiając dziecko możliwości rozwoju we własnym tempie i we własnym kierunku.

Pamiętaj, że w przedszkolu było wiele mądrych dzieci, ale bliżej szkoły zaczynają myśleć kategoriami i pojęciami, myślą w ramach wskazanych przez nauczyciela lub nauczyciela, boją się popełnić błąd lub potknąć się. Pod tym względem dzieci z edukacją domową bardzo różnią się od przedszkolaków.

Jeżeli edukacja domowa jest zorganizowana prawidłowo, dziecko ma kontakt z dużą liczbą zaprzyjaźnionych dorosłych i dzieci, może wybrać z kim będzie spędzać czas, wtedy rozwija się szybciej niż jego rówieśnicy, którzy spędzają większość dnia w instytucja rządowa.

Nie należy jednak myśleć, że kiedy edukację prowadzi mama, tata, babcia, chodzenie do licznych kręgów czy edukacja rodzinna to panaceum. Wszystko zależy od tego, ile czasu dorośli wokół niego są gotowi poświęcić dziecku i nie ma znaczenia, czy są to krewni, czy opiekunowie.

Wiedza wspiera krytyczne myślenie

Nie ostatnią rolę w kształtowaniu krytycznego myślenia i pomysłowości odgrywa bagaż wiedzy, który posiada dziecko. Itutaj zarówno jakość, jak i ilość są podniesione do absolutu. Mądre dziecko lub takie, które rodzice postanowili tak wychować, powinno mieć dostęp do wszelkiego rodzaju literatury edukacyjnej, artystycznej i poznawczej w zależności od wieku. Lepiej, jeśli ich interakcja następuje z powodu naturalnej ciekawości dziecka, a nie presji osoby dorosłej.

Znudźmy się kochanie. Kiedy wszystkie czynności dorosłego skupiają się na dziecku, a wiedza jest mu przeżuwana, w oczekiwaniu na pojawienie się pytań, jego naturalna ciekawość szybko zanika, a on wpada w stan niekończących się poszukiwań rozrywki, który szybko się nudzi.

Dziecko pozostawione samemu sobie przez kilka pierwszych dni stanie na głowie, potem pójdzie za dorosłymi z prośbą o wymyślenie dla niego zajęcia, aż w końcu zajmie się badaniem świata w przystępnej dla niego formie - modelowanie, czytanie, rysowanie, podciąganie lub dowolna inna czynność.

Zamiast bez końca podawać dzieciom informacje, za którymi najczęściej tęsknią, zadawaj im pytania. A jeśli otrzymasz niejasną odpowiedź od mądrego dziecka, nie spiesz się, aby ją poprawić lub biegnij po encyklopedię. Daj mu szansę, by w końcu pogubił się i uświadomił sobie, że się mylił, a następnie, zadając wiodące pytania, „wypłyń” na powierzchnię.

Ta praktyka nie tylko nagrodzi go wiedzą, której nie zapomni, ponieważ sam do nich przyszedł, ale także nauczy go dyskusji, elokwencji ilogika.